کالج پارک، مریلند، ایالات متحده — هدی محمودی، استاد و مدیر کرسی بهائی برای صلح جهانی در دانشگاه مریلند می‌گوید پذیرش اشتباه‌ها و به‌رسمیت‌شناختن پیشرفت برای التیام شکاف‌ها در اجتماع ضروری است.
با همین رویکرد، پروژهٔ تاریخ شفاهی کرسی بهائی به سراغ افرادی رفت که در سایهٔ جداسازی دوران جیم کرو در ایالات متحده بزرگ شده بودند و از آن‌ها خواست تا به زبان خود بگویند که چگونه در آن دوران خانواده‌ها و محله‌ها زندگی‌هایی سرشار از کرامت، استقامت و مراقبت و دلسوزی متقابل را شکل دادند.
دکتر محمودی گفت: «تعالیم بهائی بیان می‌کنند که ما باید تنوع انسانی را گرامی بداریم.» او توضیح داد که گرامی‌داشت این تنوع مستلزم دانستن تاریخ و تجربیات زیستهٔ یک ملت است که به زدودن کلیشه‌ها کمک کرده و حس واقعی‌تری از یگانگی را بیدار می‌کند.
این پروژه، با عنوان میراث آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار: به یاد آوردن جوامع تاب‌آور، مصاحبه‌های بلندی را گردآوری کرده که در طول بیش از دو سال با ۲۴ نفر از اقشار اجتماعی مختلف و از مناطق گوناگون ایالات متحده ضبط شده است.
این پروژه بخشی از برنامهٔ تحقیقاتی گسترده‌تر کرسی بهائی با موضوع نژادپرستی ساختاری و ریشه‌های تعصب است؛ یکی از پنج موضوعی که کرسی آن‌ها را برای رفع موانع صلح ضروری می‌داند. این موضوعات همچنین شامل ماهیت انسان، توا‌ن‌افزایی زنان، حکمرانی جهانی و رهبری و تخریب محیط‌زیست می‌شوند.
مصاحبه‌شوندگان نمایندهٔ طیف وسیعی از نسل‌ها و مشاغل مختلف بودند که در روستاها و مراکز شهری زندگی می‌کنند. آن‌ها در این گفت‌وگوها ضرب‌آهنگ زندگی خانوادگی و محلی و امید به آینده‌ای روشن‌تر را به یاد می‌آورند که موجب تاب‌آوری آن‌ها در دوران طرد و انزوا شد.
مصاحبه‌های ویدیویی (قابل‌مشاهده در اینجا) پنجره‌ای به تجربیات تاریخی از دورانی متفاوت باز می‌کنند و الگوهایی از تاب‌آوری را آشکار می‌سازند که امروز با ادامه‌دار شدن نابرابری‌ها همچنان مرتبط با شرایط هستند. این روایت‌ها جوامعی را نشان می‌دهند که در مواجهه با موانع تحمیلی، افراد را در تحصیل، تأمین معاش، عبادت و کمک متقابل حمایت می‌کردند.
”هرچه بیشتر به بیرون نگاه کنیم و با دیگران همکاری داشته باشیم، معنای انسانیت مشترک‌مان را بهتر درک می‌کنیم.“
هدی محمودی، مدیر کرسی بهائی برای صلح جهانی در دانشگاه مریلند، ایالات متحده
دکتر محمودی گفت: «این مصاحبه‌ها جمعیتی را که اغلب نامرئی نگه داشته شده‌اند، مرئی می‌سازند و منبعی آموزشی برای کلاس‌های درس و آینه‌ای برای اجتماع ارائه می‌دهند.»
او ادامه داد: «پیشرفت واقعی بوده است، با این حال کار ترویج وحدت نژادی همچنان ناتمام باقی مانده است. گوش‌دادن دقیق به این خاطرات می‌تواند عزم و همدلی لازم برای تغییر سازنده را تقویت کند.»
قدرت این پروژه در نحوهٔ بازسازی داستان دوره‌ای خاص است. مصاحبه‌شوندگان جوامعی را توصیف می‌کنند که در آن‌ها هر نقشی اهمیت داشت و موقعیت اجتماعی ارزش افراد را تعیین نمی‌کرد. یافته‌های پروژه روشن می‌سازد که چگونه خانواده‌ها از یکدیگر حمایت می‌کردند و چگونه روحیهٔ خدمت محیط‌هایی ایجاد کرده بود که در آن‌ها همه، از خردسال‌ترین تا سالمند‌ترین افراد، احساس ارزشمندی و پذیرفته‌شدن داشتند.
در این جوامع، حمایت متقابل صرفاً یک استراتژی برای بقا نبود؛ بلکه جلوه‌ای از این دیدگاه بود که هر فرد مشارکت‌های سانده‌ای در راستای خیر جمعی می‌تواند داشته باشد. روایت‌های ثبت‌شده در این پروژه توانمندی‌هایی را آشکار می‌سازد که تحت فشار رشد کردند: استقامت، همبستگی و تخیل.
مستندسازی این میراث‌ها برای کرسی بهائی تنها ثبت گذشته نیست، بلکه دعوتی است برای تأمل در آنچه برای پرورش جوامعی لازم است که در آن‌ها شرافت در هر فرد به‌رسمیت شناخته شود و تنوع منبع قدرت باشد.
دکتر محمودی گفت: «هرچه بیشتر به بیرون نگاه کنیم و با دیگران همکاری داشته باشیم، معنای انسانیت مشترک‌مان را بهتر درک می‌کنیم.»
